Türkiye’deki Mimarlık Öğrencilerinin; Dijital Fabrikasyon Teknolojilerine Yaklaşımları ve Güncel Yönelimleri

Creative Commons License

Delikanlı B., Yalçınkaya S.

XIV. Mimarlıkta Sayısal Tasarım Ulusal Sempozyumu, MSTAS 2020: Techné: Yapma Bilimi ve Poiesis, Trabzon, Türkiye, 24 Ekim 2020, cilt.1

  • Yayın Türü: Bildiri / Tam Metin Bildiri
  • Cilt numarası: 1
  • Basıldığı Şehir: Trabzon
  • Basıldığı Ülke: Türkiye
  • İstanbul Teknik Üniversitesi Adresli: Evet

Özet

Bu çalışma, mimarlık eğitiminde dijital fabrikasyon (DF) teknolojileri kullanımını ve bu teknolojilerin Türkiye’deki mimarlık eğitimine etkileriyle ilgili bir araştırma yürütmeyi hedeflemektedir. DF teknolojileri genellikle endüstri ve tasarım sektöründe, konvansiyonel yöntemlere oranla kullanım kolaylığı sunan, hızlı sonuç alınması nedeniyle tercih edilen, dijital olarak tasarlanan modelleri somut olarak üretmeye yarayan araçlardır. Tasarım sürecinin bir parçası olan üretimi doğrudan etkilemeleri ve mimarlık eğitiminin geleceğini yönlendirmeleri nedeniyle DF teknolojilerinin ve içinde bulunduğu bağlamın araştırılması önemlidir. Çalışma kapsamında mimarlık öğrencilerinin bu teknolojilere yaklaşımları ve güncel yönelimleri incelenmiştir. Çalışmanın erken bulgularına göre Türkiye’deki mimarlık öğrencilerinde DF teknolojilerini kullanmaya yönelik yaygın bir bilgi eksikliği ve konvansiyonel mantığın dijital teknolojilerle uygulanması bakımından temel sorunlar tespit edilmiştir. Bu sorunların potansiyel sebepleri içerisinde ilgili ders /müfredat eksikliği ve sonuç odaklı tasarım yaklaşımı gibi problemler öngörülmüştür. Bu problemlerin yol açtığı olası sonuçlara ise: öğrenciler tarafından amaç-araç ilişkisinin karıştırılması ve modern yöntemlerin konvansiyonel tekniklerle uygulanması örnek verilebilir. Bu neden-sonuç ilişkisi DF teknolojilerinin ortaya çıkış amacı olan bireysel ve hızlı üretim imkanını sekteye uğratmaktadır. Mimarlık öğrencilerinin DF teknolojilerine yaklaşımları ve güncel yönelimlerinin gözlemlenmesi; eğitim politikaları ve mimarlık pratiğinin geleceği hakkında öngörülerde bulunmamıza olanak sağlayacaktır. Araştırmada; DF teknolojilerinin kullanım yöntemlerinin hangi aktörler tarafından öğretildiği, katılımcıların DF teknolojileri kullanma konusundaki yetkinlikleri, DF teknolojilerini hangi amaçlarla ve nasıl kullandıkları ve DF teknolojileri hakkında deneyimli katılımcıların tasarım disiplinine olan yaklaşımlarındaki değişiklikleri hakkında veriler toplanmıştır. Bu alandaki neden-sonuç ilişkisini saptamak ve bu verileri bilmek eğitim politikasının gelecekte alacağı tutumları öngörmek açısından oldukça önemli olacaktır.

This study aims to conduct a research on the use of digital fabrication (DF) technologies and their effection of using them in the education of architectural studyin Turkey. DF technologies are tools for producing digitally designed tangible models in the field of industry and design that offer ease of use compared to conventional methods and are preferred because of fast results. It is important tobind the DF environment and the DF technologies due to their importance in theirrole in the design process and directing the future of architectural education. Due to the process, the student approaches to the digital fabrication technologies and their current tendency for the subject were examined. According to the preliminary findings of the study, there are major issues about a lack of knowledge in terms of using DF and the application of conventional logic with digital technologies. The potential inducements of this situation can be foreseen like problems such as lack of relevant course/curriculum and result-oriented design approach. Possible consequences of these problems are: confusing the goal-tool relationship by students and applying modern methods with conventional techniques. This cause-effect relationship undermines the individual and rapid production opportunity, which is the emergence of DF technologies. The observation of architecture students' approaches to DF technologies and their current orientation will allow us to make predictions about the future of education policies and architectural practice. Data were collected in the research with four stage. These stages can be listed like this, who is the responsible educator in DF education, what are the competence of the users in DF technologies, for what purposes and how they use DF technologies and changes in the approach of experienced participants to design discipline about DF technologies. It will be very important to determine the cause-effect relationship in this area and to know these data to predict the future attitudes of the education policy.