1980 kuşağının imgeci şairlerinin başında gelen Tuğrul Tanyol, on şiir kitabı yayımlamıştır. Şiirlerinde yalnızlık, ölüm, aşk, çocukluk, anılar, umut, özgürlük gibi temlere sık sık yer vermektedir. Tanyol’un şiirlerinde, gelenekle sağlam bir ilişki kurduğu ve şiirini gelenek temelli olarak inşa ettiği görülmektedir. Bu bağlamda şairin ve şiirin onun eserlerinde onu kadim şiire ve şairlere bağlayan müstesna bir yeri vardır. Bu makalenin amacı Tuğrul Tanyol’un şiire ve şaire yaklaşımını, tüm şiir kitaplarından hareketle makro ve mikro çerçevede farklı yönleriyle özellikle şiire ve şaire yönelik kullandığı imgelerden ve metaforlardan yola çıkarak metin merkezli bir okuma yöntemini benimseyerek ortaya koymaktır. Makalede Tanyol’un şiiri ve şairi yükselen imgelerle birlikte kullandığı, yüce bir konuma yerleştirdiği tespit edilmektedir. Şaman ve büyü ile şair ve şiir arasında çeşitli ilişkiler kurulmaktadır. Şairin dünyayı hep yukarıdan seyreden bir konuma yerleştirildiği görülmektedir. Şairin, şiiri kendi bedeni, hayatı gibi gördüğü anlaşılmaktadır. Söze kutsal bir değer atfedilmekte ve şair şiiri Tanrı’nın verdiği bir hediye olarak benimsemektedir. Tanyol, kendisinin de üyesi olduğu bir şairler meclisi kurmakta ve kadim geleneği bu yolla modern şiirde devam ettirmektedir. Şiiri çıkılan bir yolculuk olarak gören şair bu yolculuğu kimi zaman ölümle ilişkilendirmektedir. Şiirin aynasında kendisini, nesneyi ve toplumu seyreden şairin şiir ile eleştiriyi ayrılmaz bir bütün olarak gördüğü anlaşılmaktadır. Sonuç olarak Tanyol’un şiirlerinde şaire ve şiire verdiği özel değer bu makalede ortaya konulmaktadır.